موطن پاکدلان است اینجا                                        مهد گردان و یلان است اینجا

(عبدالعلی رضایی کیخا ژاله)

طفل ابر از تشنگی انگشت اتش می مکد             شیر خشک خاک را در شیشه مادر می کند

دایه ی توفان کنار گاهوار سیستان                        از عطش مرگی کودک خاک بر سر می کند

(عباس باقری) 

یعقوب لیث ای دل تاریخ سیستان                         نام تو سبز چو باران به بوستان

درسطر سطر فرهنگ عاشقی              هرگز نخواندم انچه تو خواندی به چشم جان

                                                                        (عباس باقری)

یاد ان روزی که دریا زنده بود                                       شورگزها را گلی از خنده بود 

رستم از سهراب کشتن ننگ داشت                             پیش دلهامان حنامان رنگ داشت

شب به نیزار دعا سر می زدیم                                    صبحدم در عشق پر پر می زدیم

بر ضریح لحظه ها گل می شدیم                                  باغبان زخم زابل می شدیم

(محمد رضا نارویی خندان – زابل)